فقر فخر نیست!

بیماری کرونا با سفرهای بین‌المللی گسترش یافت که تحت هیچ عنوان قشرِ متوسطِ سطحِ پایین و قشرِ پایین جامعه توان انجام آن را نداشت.

قشرِ متوسطِ میانه و متوسطِ بالا و قشرِ‌ سرمایه دار باهم پیاده نظام حملهٔ کرونا بودند. اما این اقشار هم به بیمه هم به درمان هم به آب هم به خانه‌هایی با حریم استانداردِ خصوصی دسترسی داشتند ولی سایر اقشار از دسترسی به ضدعفونی کننده هم محروم بودند! چه برسد به توان فاصله گذاری اجتماعی!

قشرِ پایین جامعه اگر در خانه می‌ماند یا از گرسنگی می‌مرد یا از بدبختی دست به خودکشی می‌زد و در نهایت هم دست به خودکشی زد هم گرفتار کرونا شد و درست در همان هنگام قشرِ میانه و بالای جامعه در رسانه و فضای مجازی چالش ورزش در خانه را راه انداخته بود و سخت به اقشار فقیر انتقاد می‌کرد!

هزاران انسانِ جوان در نبود دستگاه اکسیژن و اتاق مراقبت‌های ویژه جان سپردند اما درست چند خیابان بالاتر، در بیمارستان‌های مجهز تهران، پیرمردها و پیرزن‌های ثروتمند بهبودی خویش را بدست می‌آوردند.

یاد داستان ارز دولتی افتادم، شخصی را می‌شناسم که دوستش کارمند بانک بود و مهر مربوط به دریافت ارز را در گذرنامه او ثبت نمی‌کرد و او شادمان از دریافت ارزهای ارزان قیمت بود چند خیابان آنسوتر پدری دربه‌در به دنبال دارویی برای فرزندش بود، نه کسی به او ارز دولتی داد تا فرزندش را از مرگ نجات دهد نه کسی به آدمی با وضعیت ظاهری او که نشان از بی‌پولی داشت دارویی می‌فروخت.

اینها را ننوشتم که بگویم فقر فخر است و باید اقشار جامعه از هم انتقام بگیرند! نه! فقر شرم و بدبختی است اما نظامی که سبب رشد نوعی قشر متمول مصنوعی شده که برخوردار از هیچ نوع سنّت یا نظم آریستوکرات یا حتی تابع هیچ قانونی نیست و تنها مانند فاتحان باستانی بر اقشار مغلوب می‌نگرد باید تغییر کند و حکومتی که این فاصله را نه از بین ببرد بلکه کمتر بکند باید جانشین آن شود.